Lees ook:
Als je een hart hebt
blog
21 oktober 2015
Een invasie van vluchtelingen verbleef enkele dagen in de sporthal bij mij in de straat. Herkenbaar waren de Syriërs zeker met hun donkere lokken tussen alle blonde Hollanders. Maar ze pasten zich aan. In het kader van de inburgering kregen ze fietsles. Dat is immers het eerste wat je moet leren, wil je je in Nederland kunnen handhaven. Alhoewel ik moet bekennen dat ik mijn fiets nog maar weinig heb aangeraakt, sinds ik een auto heb.
Een klein, Syrisch jongetje croste op en neer, direct bedreven in het fietsen zoals ieder Nederlands kind. Hij was helemaal weg van mijn hond en kwam dus steeds terug, terwijl ik mijn keffer uitliet. Met zijn grote, bruine kijkers keek het knulletje onbevangen de wereld in. Of schijnbaar onbevangen. Ik kan me geen voorstelling maken van de ellende die zijn ogen gezien moeten hebben. De oorlog in zijn thuisland, de reis hierheen, de boottocht met tientallen of misschien wel honderden mensen in een gammel bootje. En dan wordt het ventje hier ook nog eens van hot naar her gesleept. Ik zou hem gunnen dat hij wat langer op een plek kon blijven. Dat hij een nieuw, veilig thuis zou krijgen.
Ik snap dan ook niets van de protesten tegen de komst van vluchtelingen. Dit zijn mensen in nood. Die moeten we helpen. Hoezo wil je geen vluchtelingen bij jou om de hoek? Deze mensen verdienen een thuis. Ook als dat bij jou in de straat is, of je nou in een volksbuurt of in een villawijk woont. Zoiets heeft niks met links of rechts of welke politieke kleur dan ook te maken. Maar alleen maar met mens zijn. Mensen in nood help je als je een hart hebt.