Sylvia Visser

‘Poten bij je!’ Mijn ene zusje ramde het andere met haar elleboog.

‘Jongens, hou eens op’, zei mijn moeder en fronste haar wenkbrauwen.

‘Ja, maar zij duwt met haar elleboog in mijn arm’, zei mijn ene zusje.

‘Daar heb je gelijk in’, zei mijn moeder, ‘dat moet ze ook niet doen.’

Mijn zusjes zaten naast elkaar aan tafel en brachten elkaar op hardhandige wijze tafelmanieren bij. Ik zat naast mijn moeder en regelmatig prikte ik mijn moeder in haar zij met mijn ellebogen. Op iets vriendelijker manier voedde mijn moeder mij op dan mijn zusjes elkaar. ‘Sylvia, hou je armen eens bij je.’

 

Complimenten kreeg ik over mijn keurige tafelmanieren. Ik hield mijn ellebogen bij me, zat rechtop, at met mes en vork. Met mij kon je voor de dag komen. ‘Kon’ want tegenwoordig is dat wel anders. Sinds ik heel ziek ben geweest en maandenlang in bed heb gelegen, zijn mijn conditie, rompbalans, spierkracht en fijne motoriek erg slecht. Mijn wijnglas houd ik niet bij het pootje vast, maar met twee handen op het glas. Mijn bestek valt regelmatig uit mijn handen, dus eet ik mijn salade met een lepel en een vork in plaats van met mes en vork. Mijn vlees snijd ik vaak niet, maar ik duw het met mijn mes in stukken. Of in het ergste geval pak ik het vlees in mijn handen en scheur het als een wild dier met mijn tanden aan stukken. Mijn ellebogen houd ik niet bij me, maar ze priemen naar buiten als bij een boer die zijn land overziet. In een poging mijn rompbalans te bewaren en niet met mijn neus in mijn bord eten te eindigen. Ik schaam me dood.

 

Uit eten durf ik op deze manier niet. Ik weet wat mij te doen staat met revalideren. ‘Weer netjes aan tafel kunnen eten’ is een duidelijk revalidatiedoel. Er zijn alleen zoveel subdoelen die ik eerst moet bereiken dat ik vrees dat het nog wel even duurt voor ik dit doel heb bereikt. Ik ben geneigd mijn leven uit te stellen tot die tijd. Uit schaamte. Ik denk echter dat dit geen goed idee is, dus ik zoek een andere oplossing. Welke vrijwilliger biedt zich aan mijn vlees te snijden?