Sylvia Visser

De zon schijnt en een heerlijk briesje waait op mijn terras. Ik snuif de geur van arabica-bonen in mij op, mijn tong tintelt van de warme koffie. Espresso zoals ik hem in Italië heb leren zetten. Uit de oven schuif ik een zelfgemaakte appeltaart. Warme appel en kaneel prikkelen mijn neus. Op de aanrecht laat ik de taart afkoelen om er straks bij de thee een stukje van te kunnen nemen. Een pan hachee suddert, zowel in de zomer als de winter verrukkelijk. Het aroma van thuis komt je tegemoet.

​

Thuis. Ik mis thuis. Al sinds mijn ziekenhuisopname in juli 2020 heb ik geen thuis meer. Een privéleven heb ik niet en de verpleging weet alles van me. Letterlijk alles. De maanden voorafgaand aan mijn opname had ik steeds minder eigen leven doordat ik alsmaar meer van mijn gezondheid inleverde. De thuiszorg kwam drie keer per dag en ik bivakkeerde met een bed in mijn woonkamer. Ik was aan het kamperen in mijn eigen huis.

​

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat er in dit voorbije jaar vele maanden zijn geweest waarin ik niet kon of mocht douchen. Inmiddels douch ik alweer vijf maanden dagelijks en is dat de normaalste zaak van de wereld. Soms moet ik mijn zegeningen tellen om te beseffen hoe dankbaar ik moet zijn. Het is fijn weer te douchen, het is fijn straks na mijn ontslag een thuis te hebben. Toch hoop ik weer snel te vergeten hoe fijn het is thuis zijn.