Sylvia Visser

Wit als zilver, denk ik steeds wanneer ik een lepeltje pak om mijn koffie te roeren. Zo zien de roerijzers er allang niet meer uit, maar die reclametekst stond op het doosje dat ik dertien jaar geleden van mijn oma erfde. Een mooie weergave van een tijdsgeest. Regelmatig denk ik nog aan mijn oma met een glimlach, al was het maar door die koffielepels.
                In mijn huiskamer stonden tot voor kort een paar Mariabeelden die ik van mijn vader heb geërfd. Ook zijn overlijden is alweer twaalf jaar geleden. Ik heb de beelden niet verwijderd, omdat ik mijn vader inmiddels wel vergeten ben. Integendeel. Maar de scherpe kanten van het verdriet zijn wel verdwenen. Soms vraag ik me af of ik me daar niet bezwaard over moet voelen. Of ik niet nog regelmatig een traantje zou moeten laten om zijn gemis. Ik denk echter dat het een natuurlijk proces is dat de leegte die een overledene achterlaat, zich uiteindelijk vult met mooie herinneringen.
                In deze donkere dagen voor kerst, deze tijd van bezinning, denk ik wat meer dan de rest van het jaar aan de lieve mensen van wie ik afscheid heb moeten nemen. Wat zou ik de komende kerstdagen graag samen met ze vieren. Ik zou er heel wat voor geven ze nog eenmaal bij me te hebben. Maar dat behoort helaas niet tot de mogelijkheden. Dankbaar ben ik voor alle naasten die wel in mijn leven zijn. Samen met hen zal ik genieten van de komende feestdagen. En tijdens het kerstdiner zullen we ongetwijfeld ook denken aan hen die ons zijn voorgegaan. Vol liefde en met een glimlach.