Sylvia Visser

‘Let niet op de puinhoop, hoor!’ Dit gefingeerde excuus maak je alleen maar om te vissen naar complimentjes, als het eigenlijk wel meevalt met de troep. De ogen van je gasten speuren direct het huis af op zoek naar de rotzooi. Rommel die ze normaal niet opgevallen zou zijn, trekt de aandacht. Een betere manier om mensen te attenderen op je opgeruimde aard is er niet.

                De vloer van mijn kamer lag in mijn jongere jaren bezaaid met kleren, knuffels en boeken. Zoveel dat je niet meer in mijn slaapkamer kon lopen. Maar daar had ik een oplossing voor bedacht: ik legde kussentjes verspreid door mijn kamer. Op die plaatsen kon je je voeten zetten zonder iets kapot te trappen of jezelf te bezeren. In mijn studentenhuis was het al niet veel beter. Alleen was ik daar niet in mijn eentje verantwoordelijk voor de bende, mijn huisgenoten konden er ook wat van. Stapels vuilniszakken in de keuken, lege wijnflessen van een jaar op het balkon, dikke lagen stof en vet op het fornuis, een onbestemd gelige aanslag in de douche. Al snel leerde ik ermee omgaan. Aardappels die naast de pan vielen tijdens het bakken, liet ik liggen en douchen deed ik op mijn badslippers. Eigenlijk was het alsof ik het hele jaar kampeerde. 

              Zo nu en dan kreeg ik het echter op mijn heupen samen met mijn huisgenoten. We zegden ons werk af, want we moesten studeren voor onze tentamens. Iedereen zal begrijpen dat dat niet lukt in de viezigheid. De wijnflessen gingen naar de glasbak, de vuilniszakken naar de container en de stapels bierkratten naar de supermarkt. Van het statiegeld kochten we een nieuwe hoeveelheid bier; dat hadden we wel verdiend voor al ons harde werken.