Sylvia Visser

Dominant was mijn vader en hij had altijd gelijk. En als hij het niet had, dan kreeg hij het toch. Van veel mensen dan. Of ze gaven de discussie op, dit wonnen ze toch niet. Mijn vader kon lullen als Brugman. Ik voerde urenlange discussies met mijn vader en leerde zo de eerste kneepjes van het discussievak. Later perfectioneerde ik mijn discussievaardigheden doordat ik afstudeerde op logica en door de debatlessen die ik mijn leerlingen gaf. Je moet van goeden huize komen, wil je een discussie winnen van mij.

 

Ik vind het leuk om te discussiëren, ik geniet ervan. En als ik je klem zet met scherpe argumenten of met het onderuithalen van een drogredenering, dan twinkelen mijn ogen. Overigens kan ik er ook smakelijk om lachen als je mij op dezelfde manier aan het wankelen brengt. Ik heb er diep respect voor als je mij met je retorische kunsten verslaat. Sommige mensen drijf ik tot waanzin met mijn retoriek. Die gaan steeds harder schreeuwen in de hoop dat ze dan wel tot me doordringen. Vaak stop ik de discussie in zo’n geval uit medelijden. Mij overtuigen doe je niet door harder te praten of te schreeuwen of met je vuist op tafel te slaan. Minachting voel ik zelfs als je dat doet. Het is een teken van zwakte.

 

Onlangs was ik zo met iemand in een discussie verwoed dat die doorging tot in de kleine uurtjes. Ik genoot ervan, zeker omdat ik de discussie won. Al weet ik niet zeker of hij dat ook zo zag. Je zou het ruzie kunnen noemen of een meningsverschil. Ik was kwaad en hij ook. Ik noem het een goede reden voor goedmaakseks. Ik ben wel blij dat ik beter ben in discussiëren dan hij.