Sylvia Visser

Gebrek aan inspiratie kan de reden niet zijn; inspiratie is immers een fabeltje. Dus moet ik wel last hebben van faalangst. Voor het eerst sinds jaren. Ik wil een perfect boek schrijven met verhalen beter dan alle teksten die ik tot nu toe heb geschreven. En zeg nou zelf, er is geen enkele reden om de lat lager te leggen. Ik heb voor mijn verhalenbundel veel meer tijd dan voor mijn online schrijfsels, waarvan ik er wekelijks twee moet produceren. Mijns inziens moet perfectie dus haalbaar zijn.
                Inmiddels heb ik echter mijn hele arsenaal aan smoezen al gebruikt. Ziek, de brug stond open, de bus zag me niet staan. Vroeger op school werkte dat ook. Toch heb ik niet het gevoel dat die excuses me nu gaan helpen. Als puber heb ik ooit faalangst gehad; wellicht is dat nu weer aan de hand. Ik verknalde destijds een proefwerk en mijn docent wilde weten hoe dat kwam. Ik vertelde hem dat ik het ook niet snapte, maar dat ik opeens niets meer wist. Mijn leraar keek me begripvol aan. Hij had meer leerlingen die weleens een black-out kregen.
                Hij gaf me een nieuwe kans. Ik mocht mijn toets nog een keer maken. Op dat moment. Ik kreeg het Spaans benauwd en probeerde nog dat ik nu niet geleerd had. Maar mijn docent was onvermurwbaar. Volgens hem kende ik de stof heus nog wel. Ik wist echter weer niks aangezien ik de eerste keer überhaupt niet had geleerd. Mijn docent gaf me de 1 die ik verdiende. Vanaf dat moment vond ik hem een ongelooflijke lul.