Sylvia Visser

In tranen was ik. Dit kon ik er niet ook nog bij hebben. Ik heb immers al MS en ik heb drie jaar met ernstige wonden achter de rug waardoor ik in totaal een jaar in bed heb moeten liggen. Ik ging me niet laten testen.

    ‘Ik wel’, zei mijn zusje. ‘Ik wil geen borstkanker.’

Alsof ik dat wel wilde. Nu ook nog borstkanker was echter meer dan ik kon dragen. Ja, je krijgt kracht naar kruis, maar dit kruis voelde zwaarder dan wat ik wilde dragen.

 

Afgelopen december bleek dat mijn moeder borstkanker had. De tumor werd operatief verwijderd, ze werd bestraald en de komende jaren krijgt ze hormoontherapie. De zus van mijn moeder is overleden aan borstkanker en ook nichten van mijn moeder kregen borstkanker. Mijn moeder bleek draagster van een borstkankergen. Het bestaan van dit gen is pas relatief kort bekend en daarom willen de artsen er graag meer over weten. Mijn moeder kreeg het dringende verzoek haar dochters en zus te vragen zich ook hierop te laten testen. Als je draagster blijkt te zijn, krijg je eerder en vaker een mammografie. Ik heb helemaal geen zin dadelijk ieder jaar mijn tieten te laten pletten. Aan de andere kant heb ik ook geen zin in borstkanker.

 

De initiële test bleek heel eenvoudig: even bloed laten prikken. Dat wil ik nog wel doen en daarna zie ik verder. Ik ben er eigenlijk helemaal geen voorstander van je zomaar zonder klachten op van alles te laten testen. We hebben immers allemaal aanleg voor allerlei ziektes. Je moet niet alles willen weten. Rust in mijn hoofd krijg ik nu echter niet meer. Bloed prikken en hopen dat ik geen draagster ben van het borstkankergen. Ik stel mijn bloed ter beschikking van de wetenschap.