Sylvia Visser

‘Wij zijn duidelijk geen match!’

Ik flapte het eruit tegen mijn catch van deze week. Een ontzettend leuke man maar hij verdiende zijn champagne met de handel in pinda’s en daar ben ik allergisch voor. Daarnaast bleek hij allergisch voor mijn kat. Hij excuseerde zich dat hij niet kon blijven slapen vanwege mijn poes. Hij had duidelijk andere plannen gehad gezien de twee flessen overheerlijke champagne, die hij meebracht. De tweede fles mocht ik houden van hem, ik mocht hem alleen niet drinken met mijn volgende date. Ik was juist van plan een vrouwelijke Tinder Swindler te worden: iedere date laat ik betalen voor de volgende.

 

De pindaman vertelde ik over mijn dates van vorige week. We lachten om de Duitse Häuschenmilcher en de Nederlandse man die over zijn leeftijd loog.

‘Wat doe je dan eigenlijk met je dates?’

Ik keek hem vragend aan. ‘Hoezo? Gewoon iets drinken.’

‘En verder?’, vroeg hij.

‘Verder niks. Alleen iets drinken.’

‘Dus je laat de mannen hierheen komen en dan gebeurt er helemaal niets?!’

‘Klopt’, zei ik.

De man lachte. Ik lachte ook.

La langue de l’amour was de moedertaal van deze Zwitserse man. Een paar woorden Frans sprak ik met hem, maar helaas is mijn Frans niet goed genoeg om een hele avond mee te vullen. Bovendien wilde ik hem het voordeel van zijn moedertaal niet geven. Allebei een achterstand omdat we geen native speaker van het Engels zijn, was eerlijker. Een leven vol champagne, peanuts en cats leek er niet in te zitten voor ons.

 

Het was een gezellige, leerzame avond. Zo leerde ik hoe de Zwitsers afscheid nemen van elkaar. Niet met drie zoenen of een hand of tegenwoordig een boks zoals de Nederlanders. Ook niet met twee kussen voor intimi of met vier zoenen voor kennissen zoals de Fransen. Zwitsers geven elkaar bij het afscheid zeven keer drie zoenen en dan lachen ze een beetje onzeker naar elkaar. Mogelijk heeft dat iets te maken met het op mijn voorhoofd getatoeëerde ‘ne touche pas’, ‘don’t touch’, ‘niet aanraken’.