Sylvia Visser

Ken je van die types die de hele dag stoïcijns achter hun beeldscherm zitten? Van die mannen (meestal geen vrouwen) die niet in staat zijn tot het voeren van een normaal gesprek. Voor wie communicatie de samenwerking is tussen eentjes en nulletjes. Waarschijnlijk hebben ze allemaal een hoofd vol puisten en dragen ze een ziekenfondsbril. Houd dat beeld vast. Met zulke mensen probeerde ik namelijk een probleem op te lossen.
                Aangezien ik zelf niet kan programmeren en ook geen zin heb het te leren, gebruik ik een online content-management-systeem om mijn site te bouwen en te onderhouden. Met een paar muisklikken sleep ik mijn hele website bij elkaar. Sleur en pleur. Ideaal. Meestal dan. Normaal ben ik erg tevreden over mijn cms-pakket, maar nu dus even niet. Drie maanden geleden verdwenen plotseling alle likes voor blogs en verhalen van mijn site. En dat niet alleen. Het is sindsdien vaak niet mogelijk een reactie achter te laten. Nou weet ik heus wel dat het niet gaat om het aantal likes, maar om het aantal lezers. Toch baal ik ervan. Ook ik krijg graag een stickertje van de juf. Dat reacties regelmatig niet geplaatst kunnen worden, vind ik echter veel erger. Niet alleen omdat ik klachten krijg erover, maar ook omdat ik daardoor de interactie met mijn lezers mis.
                Gefrustreerd besloot ik daarom een klacht in te dienen bij de computernerds die ik betaal voor mijn cms-pakket. Maar ja, zoals ik al schreef: communiceren is niet hun sterkste kant. Ze legden me uit wat de oorzaak is van mijn probleem om vervolgens te vragen of ik daarmee genoeg wist. Nee, natuurlijk niet! Het interesseert me geen bal waardoor de programmeerfout ontstaat. Ik wil dat je die oplost. Nu schijn ik er echter heel blij mee te moeten zijn dat ze de kwestie op hun ‘things to do’-lijst hebben gezet. Ik haat dit, maar ik kan er even niks aan veranderen. Dus dacht ik: ik leg mijn lezers gewoon uit waardoor de bug ontstaat. Weten jullie nu genoeg?