Sylvia Visser

Om te overleven moest ik vorig jaar wel Italiaans leren. Ik zat immers een paar maanden helemaal alleen tussen de Italianen en die blinken nu eenmaal niet uit in hun kennis van vreemde talen. Ik kan mezelf nu in leven houden, maar goed zou ik mijn Italiaans niet durven noemen. Ik doe maar wat, tot mijn eigen frustratie. Als taalkundige wil ik graag begrijpen hoe de taal in elkaar zit. Hoe zinnen worden opgebouwd, klanken worden uitgesproken en wat de melodie is van de taal.
                Daarom heb ik mij ingeschreven voor een cursus Italiaans. Ik moet eerlijk toegeven dat het erg wennen is om voor het eerst sinds jaren weer in de schoolbanken te zitten. En niet alleen dat. Het is ook voor het eerst sinds ik mijn lesbevoegdheid heb. En dat maakt mij tot de irritantste leerling die je je maar kunt voorstellen. Met een kritisch oog volg ik alles wat de docent doet. Ik vermoed dat ze sinds de eerste les al wel de zenuwen van mij krijgt.
                Om gewoon maar wat te doen verblijf ik liever een tijdje in Italië. Onder de Italiaanse zon en met een bord pasta is het immers een stuk aangenamer leren. Dus ik ben nu zo’n stuudje waar ik zelf vroeger een hekel aan had. De leerling die aan het eind van de les zijn vinger opsteekt en vraagt wat het huiswerk is, terwijl de hele klas blij is dat de docent het vergeet op te geven. Ik wil graag een theoretisch kader, dus door mijn schuld moeten we nu wekelijks woordjes en grammatica leren. Ik geloof echter dat ik mezelf in de vingers heb gesneden. Het valt me zwaar om de discipline van het huiswerk maken op te brengen. Sommige dingen veranderen nooit. Vroeger leerde ik mijn woordjes de laatste tien minuten voor de les. Ik ga maar eens proberen of ik dat nog steeds kan.