Lees ook:
De Italiaanse man
blog
24 september 2014
Vorige week was het dan eindelijk zover. Met mijn koffers (ja, meervoud, ik moet wel wat rokjes, jurkjes, schoenen en handtasjes hebben om uit te kiezen) stond ik op Schiphol om twee maanden naar Italië te gaan. Na een korte vlucht hernieuwde ik maar meteen bij de tussenlanding in Rome mijn kennismaking met de Italiaanse man. Ik bestelde een kopje koffie op het vliegveld en de barman vroeg me mee op date. Mi dispiace, ik blijf niet in Rome.
Na nog een uurtje vliegen landde ik op Lamezia Terme waar de eigenaars van mijn huisje me kwamen halen. Toen ik er mijn koffers van de bagageband wilde pakken, werd ik opzij geduwd door drie Italiaanse mannen. Een vrouw laat je geen zware koffers sjouwen. Daar kan de Nederlandse man nog wat van leren.
Eenmaal in Locri, het plaatsje waar ik deze maanden verblijf, besloot ik al snel om een kopje koffie te gaan drinken in een bar. Nauwelijks binnen stonden alle aanwezige mannen om me heen, helaas allemaal een tikkeltje aan de kleine kant. De mannen boden me wat te drinken aan en wie ben ik dan om een campari-soda af te slaan om elf uur ’s ochtends?
De eigenaars van mijn huisje zijn erg behulpzaam. De man tilt mijn boodschappen en de vrouw leerde me echte, Italiaanse espresso maken. Toen ik de man echter vroeg hoe de wasmachine werkt, begon hij te stotteren en in paniek de naam van zijn vrouw te roepen. Achteraf snap ik ook niet wat me bezielde toen ik de man om hulp vroeg met il lavatrice. De was doen is natuurlijk een taak van de vrouw.