Lees ook:
De kroeg in
blog
17 oktober 2018
Het ware inferno moest nog beginnen, maar dat wist ik niet. Ik had een vreselijke tijd van ziek zijn en fysieke achteruitgang achter de rug. Iedere dag dat ik doodziek op de bank zat of lag, leverde ik een beetje meer conditie en spierkracht in. Vele maanden was ik ziek geweest, dus ik dacht dat het alleen maar beter kon worden. Maar goed dat je niet alles van tevoren weet.
Ik sleepte mij naar het revalidatiecentrum; eigenlijk was mijn energie al op als ik gedoucht had. En dan moest ik nog beginnen met revalideren. Ik deed mijn best mijn oefeningen te doen. Ik wilde vooruit, dus ik moest knokken. Met fysiotherapie moest ik in zit reiken naar een bal, een basale oefening maar voor mij te veel. Ik raakte geblesseerd. Ik kon mijn romp niet meer rechtop houden, waardoor ik hele dagen in mijn rolstoel belandde. Ook kon ik mezelf niet meer verzorgen en werd afhankelijk van thuiszorg. Een badkuip kan ik vullen met de tranen die over mijn wangen stroomden.
Nu, zes maanden later, is mijn revalidatietraject op het revalidatiecentrum afgerond. Dankzij speciale fitnessapparatuur heb ik conditie kunnen opbouwen en kan ik veel meer doen op een dag. Ook heb ik nu een rolstoel met elektrische wielen, waardoor ik weer zelfstandig de deur uit kan. Ik kan boodschappen doen, de stad in en ik kan de kroeg in!