Lees ook:
Mijn tranen-emmer
blog
14 maart 2018
Wachtlijst, vervoersprobleem, monstergriep, holteontsteking. Al sinds afgelopen zomer wil ik revalideren, maar het lijkt niet te mogen. Heb ik eindelijk een afspraak met een revalidatiearts, is ze ziek. Deze druppel deed mijn tranen-emmer overlopen. Alles was geregeld. Mijn man, die in het buitenland werkt, was zelfs thuis om bij het gesprek te zijn. Erg belangrijk voor mij, want steun van het thuisfront is onontbeerlijk bij het revalideren.
Gelukkig begreep de assistente mijn probleem en bewoog revalidatiecentrum en een andere dokter om mij te helpen. Diezelfde ochtend kon ik toch nog terecht. Urenlang sprak ik met de arts. Ze luisterde naar mijn ziektegeschiedenis. Naar mijn verdriet omdat lichamelijke ongemakken mijn leven beheersen. En ook naar mijn wensen en doelen. Ik voelde mij gehoord, serieus genomen. Eindelijk gaat binnenkort mijn revalidatietraject van start. Ik begin met twee dagen per week poliklinisch. Mijn leven zal niet alleen maar uit revalideren bestaan. Ik slaap thuis, kan mijn hond verzorgen en ook blijven schrijven. En dat is maar goed ook, want de eerste teleurgestelde lezers meldden zich al toen ik geen verhaal schreef maar op intake ging.
Ik omarm alle hulp die ik kan krijgen. Gesprekken om mijn verdriet een plekje te geven, ergotherapie om zo goed mogelijk te leren leven met mijn beperkingen en natuurlijk fysiotherapie om te werken aan mijn lichamelijke conditie. Een heel team van specialisten zal zich over mij ontfermen. Het wordt vast geen makkelijke weg, maar ik heb zin om te beginnen. Knokken voor een betere toekomst.