Sylvia Visser

   ‘Kom jij maar eens hier vooraan zitten.’

    Ik wees naar mijn eigen borst en trok mijn wenkbrauwen op. ‘Ik?’

   ‘Ja, jij’, zei de professor.

Dankbaar pakte ik snel mijn collegeblok en ging zitten op de voorste bank. Ik kon opeens de boomstructuur ontcijferen die de man op het scherm had geprojecteerd. Op deze manier werd het college generatieve grammatica toch een stuk beter te volgen. Het was wel erg als het zelfs de docent voor een volle collegezaal opviel dat ik met mijn ogen zat te knijpen op de achterste bank. Na het college ging ik naar de opticien. En zo kreeg ik mijn eerste bril. Alleen om op het bord te lezen, maar toch. De aftakeling was begonnen. 21 was ik.

 

   ‘Je hebt een leesbril nodig’, zei de opticien, ‘maar dat kunnen we nog wat uitstellen door een beetje min en plus van elkaar af te trekken. Dat is eigenlijk niet hoe het hoort, dus uiteindelijk zul je er toch aan moeten geloven.’

Smokkelen, verbloemen leek mij een prima optie. No way dat ik op mijn 32e al met een leesbril ging lopen. Of erger nog: een bril met van die halve maantjes onderin. Geen sprake van. De oplossing van de opticien werkte prima. Ik kon de ondertiteling op de tv lezen, ik kon de voegen tussen de bakstenen aan de overkant van de straat zien en met boeken lezen had ik ook geen problemen. Het mooie was dat mijn lenzen van min 1,5 naar min 1 gingen. Prima idee leek me. Mijn ogen waren schijnbaar vooruitgegaan.

 

   ‘Sylvia, wil jij dit stukje voorlezen?’, vroeg de cursusleider.

Ik pakte het boek, maar de letters liepen in elkaar over. Wat was dit nou? Ik kneep met mijn ogen om scherp te stellen. Het lukte niet. Ik kneep nogmaals en nog een keer. De letters bleven dansen op het papier.

   ‘Ik kan het niet zien. Wil iemand anders lezen?’ Schoorvoetend gaf ik mijn onvermogen toe.

Schijnbaar was het moment gekomen waar de opticien me ruim tien jaar geleden al voor had gewaarschuwd. Dit zou me echter niet nog een keer gebeuren. De daaropvolgende keren nam ik mijn tablet mee zodat ik de tekst kon vergroten. Een leesbril wilde ik echt niet. Bovendien raadde de opticien me aan een leesbril zolang mogelijk uit te stellen. Mijn  lenzen zijn inmiddels wel bijgesteld naar min 2,25. Een verademing want ik kan de bloesemblaadjes weer onderscheiden, het straatnaambordje tegenover mijn huis lezen en de ondertiteling op televisie. Er gaat een wereld voor me open. En dankzij mijn iPad heb ik nog lang geen leesbril nodig.