Lees ook:
De botten van mijn vader
blog
18 januari 2023
Rechtop in bed zat ik. Het graf van mijn vader was geruimd en wij, mijn zusjes en ik, hadden het laten doen. En dat terwijl mijn vader zo graag vredig wilde rusten in een graf in Den Bosch, de stad waar hij geboren en getogen was. Hij wilde uitdrukkelijk niet branden in het crematorium, het voorportaal van de hel. Zoals met zijn vader wel gebeurd was tegen de zin van mijn vader in. En twintig jaar na het overlijden van mijn vader waren mijn zusjes en ik al zijn wensen vergeten. Of in ieder geval vonden we ze niet meer van belang. Papa zou het ons heus wel vergeven dat zijn graf niet langer bestond.
Volgend jaar is het twintig jaar geleden dat mijn vader overleden is. Binnenkort krijgen we dus post met de vraag wat we met het graf willen doen. Grafrechten bij kopen of het graf laten ruimen. Ik zie een bulldozer voor me en een graafmachine die alle botten vastgrijpt. Zijn ribbenkast, zijn armen, zijn benen, zijn handen, zijn vingers, zijn voeten, zijn tenen, zijn schedel, zijn kaken. Een rijtje tanden blijft liggen in het graf. Cheshire Cat. Grafrechten erbij natuurlijk. Maar er komt een tijd dat niemand meer voor de grafrechten wil betalen. Er komt een tijd dat zijn eeuwige rustplaats niet zo eeuwig blijkt.
Nu bestaan er tegenwoordig natuurbegraafplaatsen waar de lichamen worden begraven in de natuur zonder grafsteen. Wanneer de begraafplaats vol is, wordt de natuur overgedragen aan Natuurmonumenten, die het natuurgebied beschermt en onderhoudt. We kunnen de botten van mijn vader laten verplaatsen naar een natuurbegraafplaats voor eeuwige rust. Maar wat nou als het natuurgebied in de verre toekomst een andere bestemming krijgt? Of wat als een paar botten of zijn tanden per ongeluk achterblijven op het kerkhof in Den Bosch?