Sylvia Visser

Twee maanden alleen naar Italië en opeens laten de gedachten aan mijn vader, die tien jaar geleden overleed, me niet los. Mijn vader hield van reizen; van alle landen die hij bezocht, hield hij het meest van Italië. Hij noemde het land een groot openluchtmuseum.
                Mijn vader vertelde graag over zijn reizen en ik hing aan zijn lippen bij die verhalen. Beïnvloed door zijn enthousiaste verhalen reed ik met de auto, net als hij, helemaal naar Sicilië om de Catacombe dei Cappuccini te bezoeken.  Mijn vader vond de gemummificeerde lichamen in de catacomben zo bijzonder dat hij er ansichtkaarten van naar huis stuurde. Van zijn collega’s kreeg hij daarop te horen: ‘Jij bent een gezellige. Je gaat op vakantie en stuurt ons een foto van een stel lijken.’ Mijn vader kon daar hard om lachen.
                De laatste wens van mijn vader was om nog een keer een opera in Verona te bezoeken. Met die wens verenigde hij zijn twee grote liefdes, reizen en muziek. Samen met mijn vader, mijn zusjes en aanhang reisde ik in de laatste maanden van mijn vaders leven naar Verona. We genoten van Verdi’s  Aïda en Il Trovatore in de Arena di Verona met de indrukwekkend goede akoestiek.
                Uiteraard bezochten we in Verona, de stad waar Shakespeare’s Romeo en Julia zich afspeelt, ook het Casa di Giulietta met het balkon waaronder Romeo Julia aanbad. Of kan het niet het echte balkon zijn aangezien Romeo en Julia fictief is? Hoe dan ook, de reis naar Verona vormt een prachtige, warme en liefdevolle herinnering aan mijn vader. Stukken mooier dan die andere laatste reis.