Sylvia Visser

   ‘Dit was vroeger de kindertafel’, zei ik tegen mijn neefje, de zoon van mijn zusje.

Met een wijds gebaar wuifde ik naar mijn neven en nichten, de kinderen van toen. Mijn neefje keek mij aan met glazige ogen. Hij had geen idee waar ik het over had. Alsof mijn neven, nichten, zusjes en ik ook ooit kinderen waren geweest. Daar kon mijn kleine neefje zich geen voorstelling bij maken. Je kunt net zo goed tegen mij zeggen dat mijn moeder en oom, die hun 75e verjaardag vierden, ook ooit jong zijn geweest.

 

Van de generatie boven ons kreeg mijn generatie commentaar dat wij ons afzonderden.

   ‘Dit hebben jullie zelf gedaan’, zeiden we. ‘Vroeger wilden we bij jullie zitten, maar toen mocht het niet. Nu willen we niet meer.’

Het was geweldig mijn neven en nichten weer te zien. Vroeger zagen we elkaar regelmatig bij mijn opa en oma, maar sinds hun overlijden zien we elkaar nog maar af en toe. Mijn tante stelde daarom voor volgend jaar op 6 april, de verjaardag van mijn opa, weer met de hele familie naar de Chinees te gaan. Ik protesteerde dat ik toen ook al een hekel had aan de Chinees. Ik vrees echter dat ik wederom niks in te brengen heb. Op 6 april 2024 eet ik dus een biefstukje dat smaakt naar de Chinees en samen met mijn neven en nichten drink ik een safari-jus, net als toen. En na afloop geven we een kwartje fooi zoals opa het ons geleerd heeft.

 

Voor het archief poseerde ik samen met mijn neven en nichten. Lachend keek de rest van de familie naar ons. Een beetje jammer dat lange tijd niemand op het idee kwam een foto te maken. Toen we bijna niet meer konden lachen en mijn neef zowat te zwaar werd voor mijn schoot, besloot er toch iemand een prentje te schieten. Bep en Peter, we hebben genoten van jullie 75e verjaardag.