Sylvia Visser

‘Dit is niet de bedoeling wat jij deed.’ Na afloop van de dienst kwam de priester naar mij toe. Ik had hem aan het wankelen gebracht net voor zijn evangelielezing, het belangrijkste onderdeel van de woord- en gebedsdienst.

Als inleiding op het verhaal waarin de duivel Jezus uitdaagt stenen in brood te veranderen, had ik stenen uitgedeeld aan alle aanwezigen. Ik verspreidde de stenen alsof ik de communie uitreikte. Ik bewoog mij door de kerk als een slang. Zoiets kon alleen een vrouw bedenken.

 

De priester had mij en een andere gelovige gevraagd de dienst mee voor te bereiden. Samen bespraken we welke lezingen we bij dit thema vonden passen. We verdeelden de lezingen en bespraken wie welke lezing zou inleiden. Ook deze vrouw mocht een lezing doen en ik leidde het evangelie in. Voor het eerst sinds jaren sprak ik weer voor een groep mensen. Voor het eerst in jaren had ik het gevoel dat ik iets deed waar andere mensen wat aan hadden. Verbanden leggen en dingen uitleggen is mijn vak als docent. Ik weet hoe ik mensen aan het denken zet. Het liefst op beeldende en prikkelende wijze, zodat mensen er later ook nog aan terugdenken en over spreken. Ik genoot ervan mijn vakkennis te kunnen toepassen. Ik was weer nuttig.

 

Voor de tweede keer haalt de kerk me uit mijn isolement en geeft me het gevoel dat ik nuttig ben. De eerste keer was na mijn diagnose ‘MS’ en de tweede keer is nu na alle ernstige decubituswonden die me bijna het leven kostten. Wat de kerk voor mij doet, is zeer zeker wel de bedoeling.