Sylvia Visser

Afgelopen zondag werd ik in de kerk op het matje geroepen vanwege mijn blog Seks met God als ezel. Mij werd te verstaan gegeven dat de tekst niet door de beugel kon en dat die niet te verenigen was met mijn vrijwilligerswerk voor de kerk. Volgens de ­inquisitie, deze rechtbank van de katholieke kerk mocht ik de blog wel schrijven, maar niet naar buiten brengen. God mag je best verloochenen, zolang je het maar niet in de openbaarheid doet.
                Heb ik God verloochend met deze blog? Met de woorden ‘seks met God als ezel’ verwees ik naar het boek Nader tot U uit 1966 van de katholieke en zeer gelovige Gerard Reve. Hij beschreef daarin hoe hij neukte met een als ezel geïncarneerde God, voor hem een manier om te laten zien hoeveel hij van God hield. Zou God deze liefdesuiting minder waarderen dan die van iemand die vrijwel dagelijks in de kerk bidt? Reve werd aangeklaagd wegens godslastering, het befaamde ezelproces. Hij werd echter vrijgesproken omdat je een schrijver niet verantwoordelijk mag houden voor wat zijn personages zeggen, denken of doen. Het zou nogal een mooie boel worden als je vanwege het schrijven over Hitler voor volkerenmoord veroordeeld zou kunnen worden.
                Kennelijk denken sommige mensen binnen de katholieke kerk hier anno 2014 heel anders over, hoogmoed ten top. Of hebben zij het cynisme en de ironie in mijn blog niet begrepen? Niet verder gekeken dan de titel? Nog nooit van het ezelproces gehoord? Ach ja, oordeelt en gij zult geoordeeld worden, denk ik dan maar. De zitting werd gesloten met de mededeling dat ik wel altijd welkom was in de kerk. Natuurlijk ben ik dat, daar gaan zij niet over. Oordelen deze mensen mijn blog zoals fundamentalistische moslims De Duivelsverzen van Salman Rushdie oordelen?