Sylvia Visser

‘Ik kan er een voor je printen. In het wit in een mooie houding van marmer filament.’

Deze reactie gaf nog geen enkele Tinderman op mijn openingsvraag ‘heb je een wit paard?’ De meesten beginnen over het paard van Sinterklaas of over een hobbelpaard, een enkeling over een schaakbord. Niet dat mij de inhoud van de reactie heel veel uitmaakt. De vraag is slechts een manier om het gesprek te openen. Je wisselt enkele spitsvondigheden uit om daarna het echte gesprek te starten. Of niet natuurlijk. Wanneer ik uit moet leggen dat ik eigenlijk de prins op het witte paard zoek, ben ik er vaak al snel klaar mee. Altijd jammer wanneer je je eigen grappen moet uitleggen.

 

‘Als je een idee hebt hoe het paard bij jou komt zonder dat ik meteen je adres heb, heb ik een cadeau voor je.’

De man vertelde dat hij er nog wel even werk aan had. Hij printte het paard in filament, het plastic dat een 3D-printer gebruikt. Ik had van het bestaan van een 3D-printer gehoord, maar verder had ik er geen idee van. Inmiddels heb ik verschillende filmpjes bekeken. Heel langzaam spuit de 3D-printer het filament laagje voor laagje naar buiten. Met geavanceerde software kunnen zo allerlei vormen geprint worden. In dit geval een paard dat met zijn poten woest in de lucht beweegt. Als kind droomde ik weg bij filmpjes van dergelijke wilde paarden.

 

Ik vond het zo ontzettend leuk dat deze man al deze uren werk voor mij wilde verrichten dat ik hem uitnodigde voor een drankje. Ik begrijp dat ik een risico neem door een wildvreemde kerel uit te nodigen bij mij thuis, maar ‘no risk, no fun’. Hij bleek geen psychopaat of serieverkrachter, maar een erg lieve man die op zoek is naar sociale contacten of misschien zelfs een relatie. Eigenlijk wat vrijwel iedere single zoekt. Nu ben ik de trotse bezitter van een in 3D geprint, wit paard. We hebben afgesproken dat we vaker samen wat drinken. Ik denk dat ik hem de volgende keer vraag de prins te printen op ware grootte. Benieuwd of hij wakker wordt als ik hem kus.