Sylvia Visser

Half vijf ‘s ochtends en dronken. We kunnen het nog steeds. Mijn vriendinnen en ik staan weliswaar niet meer te dansen op de houten banken in de kroeg ‘De Tapperij’ in Groningen, maar het repertoire van toen kwam nog wel even voorbij. ‘Ben je geil of wil je een koekje?’ En net als vroeger wisten wij heel goed hoe de wereldproblematiek opgelost moest worden: de energiecrisis, de coronacrisis, Poetin. Iets minder goed lukte het ons onze eigen problemen op te lossen omtrent kinderen/kinderwens, ziektes en leesbrillen. Maar je moet groot denken.

 

In onze studententijd werd weleens gezegd dat de vrienden die je op dat moment had, je vrienden zouden zijn voor je hele leven. Ik kon me daar geen voorstelling bij maken. Inmiddels zijn we bijna 25 jaar verder en zijn mijn vriendinnen en ik al even zolang bevriend. Wanneer we samen zijn, voelt het precies zoals in onze studententijd. Deze meiden, of misschien moet ik tegenwoordig ‘vrouwen’ zeggen, reken ik tot mijn beste vriendinnen. Vroeger zagen we elkaar vrijwel dagelijks en nu nog maar eens per jaar of minder. Toch voelt het altijd precies als toen. We zien elkaar en het is meteen goed. Ook al zien we elkaar niet veel, we hebben regelmatig contact. Soms dagelijks, soms wekelijks. We appen in onze appgroep ‘Der Witz 2.0’, vernoemd naar onze stamkroeg ‘Der Witz’ uit onze studententijd in Groningen. We weten dus heel goed wat er in elkaars leven speelt.

 

Een zilveren armband kreeg ik cadeau van mijn vriendinnen. Een prachtige, tastbare herinnering aan de meiden. Mat en glanzend zilver. Net als het leven soms mat, soms glanzend. De avonden met mijn vriendinnen zijn zonder twijfel glanzend. Toen en nu.