Lees ook:
De verouderingsgoden
blog
24 augustus 2022
‘Nee, wij zijn daar.’ Mijn vriendin en ik wezen vol schaamte naar de kinderdisco, die we toen natuurlijk niet zo noemden aangezien we al veertien waren.
Een barman wilde weten of we stonden te wachten tot de 18+-bar openging. We bloosden door de vraag en we groeiden spontaan een paar centimeter extra en we lachten. Nee, we straalden. Die barman had onze avond nog honderd keer beter gemaakt dan hij toch al was aangezien we normaal gesproken niet uit mochten. Wat voelden wij ons volwassen.
Mijn uiterlijk had ik mee als puber: ik had een oude kop. Tegenwoordig zou ik er niet blij meer mee zijn ouder geschat te worden, maar als tiener heeft dat zo zijn voordelen. Al jaren voor mijn achttiende verjaardag kwam ik moeiteloos populaire discotheken binnen waar je achttien moest zijn. Op mijn zestiende danste en flirtte ik in de megapopulaire King’s in Den Bosch op de nummer 1-hit ‘Gangsta’s paradise’.
‘As I walk through the valley of the shadow of death,
I take a look at my life …’
En realiseer me dat het geweldig is.
Ruim 25 jaar later vier ik deze week mijn 43e verjaardag. Hoe oud?! Ja, zo oud! Maar de verouderingsgoden schijnen mij gunstig gezind. Een man schatte mij deze verjaardagsweek 37. Ik straalde weer even zoals dat meisje dat de vraag kreeg of ze wachtte tot de 18+-bar openging.