Sylvia Visser

Ze was er niet. Helemaal alleen zat ik zondagochtend. Normaal drinken we dan altijd samen koffie met wat lekkers. Ze krijgt nooit snoep, want ik denk dat het niet goed voor haar is. Ook voor mij zijn koffie en zoetigheid niet goed. Op zondag zondigen Nicky en ik echter. Dan spelen wij een klein gezinnetje en snoepen. Net als vroeger thuis het glaasje prik en schaaltje chips op zondagochtend. Deze zondag liet mijn poes me echter in de steek.

 

Vorige week at ik een hapje bij een groot gezin met vijf kinderen. Gezellig was het en ik voelde me thuis. Ze vonden het sneu voor me dat ik meestal alleen at. Zelf vind ik dat eigenlijk ook wel. Ik mis de warmte van een gezin. Samen praten en lachen en kibbelen aan tafel. Met mijn zusjes kibbelde ik vroeger, mijn moeder probeerde alles in goede banen te leiden. Of een gezin voor mij nog gaat gebeuren, weet ik niet gezien mijn leeftijd. Tot nu toe is het me helaas niet gegeven. Altijd heb ik er rekening mee gehouden in de keuzes die ik maakte, dat ik graag kinderen wilde. Helaas kun je het leven niet plannen. Het leven is wat je overkomt, terwijl je druk bent met het maken van plannen.

 

Voorlopig probeer ik dus maar een klein gezinnetje te spelen samen met mijn poes. Nu moet ik Nicky nog africhten, zodat ze op gezette tijden thuis is. In de zomer speelt ze veel buiten en dan laat zelfs mijn kat me weleens alleen.