Sylvia Visser

Katheerlijk ligt mijn poes Nicky te soezen. Mijn huis is haar huis. Haar huis is mijn thuis. Ik houd van de huiselijke gezelligheid. Nu de eerste herfstblaadjes beginnen te kleuren en de lucht grijs is, voel ik de behoefte mijn huis gezellig te maken. Ik bestelde kaarsjes en een herfststuk. En ongetwijfeld staat binnenkort de eerste stoofpot op het vuur. Ik hou van de Hollandse, burgerlijke knusheid.

 

Wie neemt nou een hond mee naar een huis dat al een kat heeft?! Nicky trok haar rug deze week zo hoog mogelijk op voor mijn hondenbezoek. Ze wilde wel even duidelijk maken dat het haar huis was en niet dat van de hond. Wat mij betreft was de hond echter zeer welkom. Hij was hier in verband met de aanvraag voor een hulphond waar ik al een jaar mee bezig ben. Nog steeds weet ik echter niet of ik een hulphond krijg, maar het eind van het proces is in zicht. Zo’n hond kan mij bijvoorbeeld helpen dingen op te rapen waar ik niet bij kan of mijn gordijnen openen of sluiten.

 

Het lijkt me ook ontzettend gezellig weer een hond te hebben. Mijn kat zal die emotie initieel niet delen, maar uit ervaring weet ik dat dat een kwestie van tijd is. Mijn eerdere kat trok ook zijn rug hoog op toen ik een pup mee naar huis nam. Een tijd later ging de kater echter zelfs mee de hond uitlaten. En zo wordt de hulphond straks vast ook de hond van mijn poes. Als ik een hulphond krijg. En anders train ik Nicky gewoon tot hulppoes.