Sylvia Visser

De week van vrijdag de dertiende en Blue Monday kan bijna niet anders dan rampzalig verlopen. Alleen weet ik nu zeker dat het onzin is dat alles precies op die dagen misgaat. Mijn rampdag was namelijk helemaal niet op vrijdag of maandag. Integendeel. Dat waren misschien nog wel de beste dagen van de week. Bij mij ging alles fout op donderdag en ik pleit dus voor het invoeren van Disaster Donderdag.
                Ik had mezelf een rustige ochtend beloofd, maar de hele morgen liep ik achter de feiten aan. Dus niks op mijn gemak ontbijten en ongestoord een kop koffie drinken. En alsof dat nog niet genoeg was, begaf mijn wasmachine het midden op mijn wasdag. ’s Middags werd het apparaat gerepareerd, dus toen leek het onheil geweken. ’s Avonds bleek echter dat ik te vroeg had gejuicht. Voor het slapen gaan liet ik mijn hond een laatste keer naar buiten. Mijn lieverd werd voor mijn ogen geschept door een scooter. Nou ja, voor mijn ogen… Mijn zwarte viervoeter was totaal onzichtbaar in het donker. Ik hoorde een klap en gepiep en zag de brommer remmen. Overstuur liep ik naar mijn schatje toe. Ze liet haar kop zakken en bewoog helemaal niet meer. Ik dacht dat ik haar kwijt was, maar later vertoonde ze gelukkig toch weer een teken van leven.
                Al tijden was ik van plan een lichtgevende halsband voor haar te kopen. Maar zoals dat gaat met goede voornemens, was ik er nog niet aan toegekomen. Als de hond geschept is, dempt men de put. Dus inmiddels heeft ze een mooie, lichtgevende halsband. Hopelijk kan mijn hondje nu niet meer onopgemerkt de straat oversteken. Of misschien moet ik haar ook nog sirenes geven.