Lees ook:
Famke
blog
2 september 2015
Ik heb een hekel aan kleine hondjes. Aan van die keffertjes die kabaal maken alsof ze heel wat voorstellen, maar de benen nemen als een grote hond ook maar een stap in hun richting doet. Van die beesten waar je om moet lachen als een vent ermee over straat gaat. Is het plaatje duidelijk? Nou, zo’n hondje heb ik nu dus.
Famke heet ze, Fries voor ‘vrouwtje’ heb ik mij laten vertellen. Famke zou eigenlijk naar het asiel moeten, omdat ze te veel blafte. Dat vond ik zo zielig dat ik haar heb geadopteerd; haar derde huis binnen een half jaar. Eerst woonde ze bij een ouder echtpaar, maar dat ging naar het bejaardenhuis en mocht Famke niet meenemen. Hun thuiszorgmedewerkster ontfermde zich over haar.
Famke was echter bang om weer verlaten te worden en blafte de hele buurt bij elkaar als ze alleen was. Haar nieuwe baasje kocht daarom een anti-blafband. Iedere keer als ze blafte, kreeg ze een stroomstoot. En om het allemaal nog erger te maken, ging haar eigenaresse met haar fietsen in de hoop haar zo moe te maken dat ze alleen nog maar zou slapen. Dit ini-mini-hondje is natuurlijk veel te klein om mee te fietsen en kon het tempo niet bijhouden. Met haar kop plat op de grond schuurde ze over haar buik achter de fiets aan. Het enige wat het fietsen opleverde, was dat Famke nu een geweldige conditie heeft.
Nu zit ik dus met een afgetraind hondje met verlatingsangst. Ze volgt me overal en raakt in paniek als ze me niet kan zien. Ze produceert een lawaai waarvan ik niet wist dat kleine hondjes daartoe in staat waren. Maar gezellig is ze wel. En ze dwingt me te gaan lopen, wat heel goed is om van mijn rollator af te komen. Famke is mijn nieuwe revalidatiehondje en ik Famke’s nieuwe 'famke'. Maar dat schijnt dan weer 'wyfke' te heten; ingewikkelde taal dat Fries.