Sylvia Visser

Dit pittige dametje

blog

3 april 2019

Een klein meisje sprak me aan op de markt. ‘U heeft een boek geschreven.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. Achtjarigen behoren nou niet bepaald tot mijn doelgroep. Misschien zou het meisje de woorden wel kunnen lezen, maar de verhalen begrijpen lijkt me onmogelijk. Veel ervaring met de liefde hebben kinderen op die leeftijd immers niet. ‘Uw boek ligt bij mijn vader in de winkel’, lichtte het meisje toe. Haar vader bleek de eigenaar van The Read Shop.
               ‘Ik vind het knap’, zei het meisje nog. Verbouwereerd ging ik verder met mijn boodschappen. Regelmatig word ik in het dorp herkend door mijn foto bij mijn columns in de lokale krant ‘De Bunschoter’. Herkend worden door de foto op mijn boek was voor het eerst. Niet veel ouder dan dit meisje was ik toen ik begon met schrijven. Ik droomde van een eigen boek en deed voorzichtige eerste  pogingen. Ik herinner me dat ik mijn zusje voorlas wat ik had geschreven. Ze vond het mooi en ik straalde omdat ik haar raakte met mijn verhaal.
               De vader van het meisje, Dennis Vonk, stuurde ik ’s avonds een bericht. Zijn bijdehante dochter had hem niets verteld over onze ontmoeting. Als ik dit pittige dametje nog eens tref op de markt, zal ik haar vragen of zij ook droomt van een eigen boek.