Sylvia Visser

   ‘Zeg het maar als ik weer in bed moet gaan liggen. Ik word er natuurlijk niet vrolijk van, maar als het nodig is, dan doe ik het. Liever nu een paar weken dan straks een paar maanden.’

Bij terugkomst van mijn week Parijs afgelopen zomer liet ik de huisarts zien dat ik een decubituswondje, een drukwond had opgelopen. Na de heenreis uit de hel naar Parijs op de allerheetste dag van 2022 in een auto waarvan de airco het begaf en met een navigatie die per ongeluk op snelwegen vermijden stond, vielen mijn zusje en ik in coma in het hotel. Ik lette niet op en sliep die nacht op de katheterslang. De volgende ochtend had ik een drukplek op mijn bil. Vervelend maar ik had voor drukkender vuren gestaan.

 

De huisarts adviseerde me een Roho-kussen, een kussen met luchtcompartimenten, in mijn rolstoel te leggen zodat er minder druk op de wond zou komen. Ik haat zo’n kussen, omdat ik er continu pijn door heb. De beweging van de lucht triggert namelijk het spasme. Maar ik deed braaf wat mij geadviseerd werd. Al drie maanden lang heb ik nu pijn wanneer ik in de rolstoel zit, maar de wond heeft de hoogste prioriteit. Nu, drie maanden later, is de wond echter niet genezen maar zelfs slechter. Om een drukwond te laten genezen moet je zorgen dat er geen druk op komt. Niet minder druk maar geen druk. Daarom heb ik nu voor het derde jaar op rij verplichte bedrust.

 

Boos ben ik op mezelf, op de huisarts en eigenlijk op de hele wereld. Kwaad, teleurgesteld, verdrietig, wanhopig. Stopt deze ellende dan nooit? Was de reis naar Parijs deze ellende echt waard? De Franse haute cuisine, de goddelijke hamburger, het bezoek aan Franse familie met wie ik een geschiedenis van twintig jaar heb, het uitlaten van de hond in het Bois de Boulogne bij het appartement van mijn zusje, het kijken naar de finish van de Tour de France en natuurlijk het onvergetelijke concert van de Stones in Parijs. Dan is mijn antwoord zonder twijfel ‘ja’. Ja, de week Parijs was deze bedrust meer dan waard.