Sylvia Visser

Een criminele broer adopteer ik. Of ik word een bekende Nederlander. Goed schrijven is geen voldoende voorwaarde voor hoge verkoopcijfers, en misschien niet eens een noodzakelijke voorwaarde. Een grote uitgever wilde graag in zee met een bevriende schrijver die zijn manuscript had opgestuurd onder een vrouwelijk pseudoniem. Toen de schrijver zich bekendmaakte als man, had de uitgever opeens geen interesse meer. Vrouwen verkopen beter, dat geluk heb ik dan weer.

               Schrijven is een dure hobby. Tot op heden kost het me alleen maar geld. De afschrijving van mijn laptop, de kosten van mijn site en nieuwsbrief. De fotoshoot voor mooie plaatjes op mijn boek, in de krant, op mijn site. En natuurlijk in de social media. Het uiterlijk telt, naar het schijnt. Er zijn zoveel schrijvers dat de kans dat je er geld mee verdient, verwaarloosbaar is. Per jaar verschijnen er zo’n 6600 nieuwe, oorspronkelijk Nederlandstalige boeken. Zie dan maar eens op te vallen. Nu geloof ik dat geld nooit een goede motivator is. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat ik het graag doe. En omdat ik de wereld iets te vertellen heb. Wanneer ik met mijn schrijven maar een paar mensen aan het denken zet, ontroer, aan het lachen maak. Dan heb ik mijn doel bereikt.

               Deze week ontving ik de eerste royalty’s voor mijn boek. De eerste keer dat ik geld verdien met mijn schrijven. Een mijlpaal. Deze royalty’s dekken bij lange na niet de kosten die ik voor het schrijven maak, maar het doet mijn droom ontwaken dat ik ooit op een dag van mijn schrijven kan leven.