Sylvia Visser

Lees ook:

Een Oetel is nooit alleen

blog

10 februari 2016

De tijd dat ik met een grote groep meiden Oeteldonk onveilig maakte, lijkt zich in het pleistoceen te hebben afgespeeld. Mijn familie en vrienden lieten me een voor een in de steek. Daarom deed ik een oproep voor nieuwe Oetelvrienden. Mede dankzij de publiciteit op Radio 5 en Omroep Brabant kreeg ik talloze reacties. Ook bezweken enkele familieleden onder de sociale druk en besloten toch een paar dagen carnaval met mij te vieren.
                Op dinsdag echter lieten mijn vrienden en familie het allemaal afweten. Dus wat toen? Afspreken met onbekende mensen is erg lastig in het overbevolkte Oeteldonk waar iedereen een kiel of jasje met rood-wit-gele sjaal draagt. Toch leek dat me geen reden om thuis te blijven. Een Oetel is immers nooit alleen. Ik toog dus naar de stad in het volste vertrouwen nieuwe Oetelvrienden te ontmoeten. Nou, wat heet? Ik heb een geweldige avond gehad met heerlijke Oeteldonkers.
                Ik sloot vriendschap met Jo en Bets van de toiletten in het Amadeirohuis, een grote tent die met carnaval onder de rook van de Sint Jan op de Parade staat. Van Jo en Bets kreeg ik een special treatment iedere keer dat ik naar de wc moest (en dat was best vaak door al dat bier). Jo maakte steeds weer de bril voor me schoon, zodat ik droog kon zitten. En Bets voorzag mij na afloop van elk toiletbezoek van trekdrop, in de loop van de avond zelfs meerdere tegelijk.
                Het wonder geschiedde ook nog dat een vrouw mij herkende van mijn oproep voor Oetelvrienden. Lilian de Laat is de eerste die mij herkent door mijn schrijfsels. Ik ben nu dus met recht een BO’er, een Bekende Oeteldonker. Alhoewel BB’er natuurlijk beter klinkt aangezien Bekende Bosschenaar zo lekker allitereert. Oeteldonkers, bedankt voor deze perfecte carnaval. We zien mekaor volgend jaar weer.