Sylvia Visser

Het signeren is het ergste.

Bij de presentatie van mijn debuut, de verhalenbundel Desnoods met harde hand, vorig jaar, had ik me ervan afgemaakt. ‘Veel leesplezier’ had ik in alle boeken geschreven met een hier en daar bibberige handtekening. Bij de presentatie van mijn tweede boek, de verhalenroman We doen of er niets aan de hand is op 3 juni, ging ik het anders doen. Ik had mooie opdrachten bedacht, er een lijstje van gemaakt: ‘Geniet van het menselijk tekort’, ‘Ik neem je mee door het ruige land dat vakbond heet’, ‘Uit zwarte boeken stroomt het licht’ (wat slaat op de omslag van het boek) en andere diepzinnigheden.

Na zo’n vijftig boeken gesigneerd te hebben, stonden ze ineens voor me. De drie vrouwen die ik ken zolang ik schrijf. Het zijn mooie vrouwen, respectievelijk dertig, twintig en tien jaar jonger dan ik. We zijn twaalf jaar geleden gezamenlijk begonnen met schrijfcursussen en hebben elkaar nooit meer uit het oog verloren. We zijn blijven schrijven. Een van de vrouwen heeft twee bestsellers op haar naam. Vier keer per jaar eten en drinken we, roddelen over schrijvers die we kennen,  scheppen op over onze successen en lachen over onze teleurstellingen en angsten.

‘Zo,’ zei de oudste, ‘nu zijn wij aan de beurt. We hebben gelezen wat je bij de anderen hebt opgeschreven.’ Ze somde al mijn opdrachten op. ‘Zoiets willen wij dus niet,’ zei de middelste. ‘Wij willen iets ruigs,’ zei de jongste, ‘iets schokkends,’ zei de oudste, ‘een schaamteloze boodschap,’ zei de middelste.

Ik nam een paar slokken bier om tijd te winnen. Toen schreef ik wat ik nooit had durven zeggen, in alle drie de boeken: Ik zou je ontuchtig willen zoenen.

Toen ze giechelend wegliepen, zag ik dat ze elkaar niet wilden laten lezen wat ik had opgeschreven.