Sylvia Visser

Joost Nijland ging achter me staan en kneep me in mijn nek. Hij had dat een keer gedaan bij een dwergparkiet die ik bij hem langs kwam brengen en gezegd dat hij zo kon zien of ze seksueel actief waren.

                Ik kromp in elkaar.

 

Uit: We doen of er niets aan de hand is

 

John Toxopeus, gepensioneerd vakbondsbestuurder, geeft in deze verhalenroman een kijkje in het leven van een vakbondsman. In het begin van zijn carrière is de ik-persoon een succesvol vakbondsman, maar later wordt hij geconfronteerd met gekonkel van collega’s en van werkgevers. Hij telt de dagen af naar zijn pensioen en concentreert zich steeds meer op schrijven. Wanneer zijn schrijfdocent hem vraagt over zijn grootste angst te schrijven, vloeit uit zijn pen een verhaal over een man die nooit met pensioen kan en altijd moet blijven werken omdat er geen opvolger voor hem is.
                Toxopeus beschrijft hoe de ik-persoon werkt met tuinders, hoe hij horeca-medewerkers er tevergeefs toe probeert te bewegen lid te worden van de bond en hoe collega’s de poten onder zijn stoel vandaan zagen. Termen als zakkenvullen en graaien komen voorbij wanneer het over managers gaat. In het begin van zijn carrière is de ik-persoon een idealistische man die een basisinkomen voor iedereen wil ongeacht of je werkt of niet, maar hij verandert in een verbitterde man die geen idealen meer lijkt te hebben. Genieten van zijn werk als vakbondsbestuurder doet hij niet meer.
                Toxopeus schrijft beeldend, vaak met een knipoog. Zijn verhalen nemen je mee in de cultuur van de vakbond.  Een positief beeld van het leven van een vakbondsman krijg je echter niet door deze roman. Toch is dit boek een aanrader voor iedereen met interesse in de vakbond.