Sylvia Visser

Voor een Brabantse en een Limburger is het een afstand van niks. Wij gingen immers helemaal in Groningen studeren vanuit het zuiden van het land. Andere studenten vonden Groningen-Sneek een wereldreis; zij gingen echt niet zo ver weg stage lopen. Wij vonden het geen probleem en treinden iedere week naar Sneek. We observeerden elkaars eerste lessen, al kunnen we ons daar allebei weinig van herinneren. Zo bleek toen we elkaar vorige week voor het eerst sinds twintig jaar zagen. Of negentien zoals mijn oud-studiegenoot haarfijn wist te vertellen.

 

Inmiddels ben ik als Brabantse in Limburg beland en hij als Limburger in Frankrijk. ‘t Kan verkeren. Hij doceerde en promoveerde aan de universiteit Sorbonne in Parijs en inmiddels doceert hij aan de universiteit van Metz. Indrukwekkend vind ik dat, maar hij legde me uit dat het leven nou eenmaal zo liep. Persoonlijk denk ik toch dat je iets van intelligentie, wilskracht, doorzettingsvermogen en lef nodig hebt om dat voor elkaar te krijgen. Heimelijk, of nu misschien niet zo stiekem meer, ben ik jaloers op wat hij voor elkaar heeft gekregen. Ook ik vond studeren leuk, al zou je dat niet vermoeden op basis van mijn studieresultaten in mijn jongere jaren.

 

Aangezien zijn familie nog altijd in Limburg woont, komt hij vaker in de buurt van Roermond. Onze afspraak zullen we dan ook herhalen. Toen vond ik hem slechts een knulletje met zijn vier jaar jonger dan ik. Inmiddels is ook hij echter door het leven gevormd en vind ik hem een interessante gesprekspartner. Graag praat ik met hem verder over Nederlands, taalkunde, onderwijs, Europese omzwervingen.