Sylvia Visser

Spannend, opwindend vind ik de controle uit handen geven. Alsof de duivel ermee speelt, ben ik de laatste jaren steeds meer controle over mijn leven kwijtgeraakt. Erotisch vind ik dat echter niet. En nu geef ik ook nog vrijwillig een extra stukje uit handen. Ik laat me vastketenen in bed. Ik lijk wel doorgedraaid. Al jarenlang laat ik me inmiddels met fysiotherapie vastbinden op de statafel. Ik verklaarde mijn fysiotherapeute oorspronkelijk voor gek. Ze overtuigde me er echter van dat het noodzakelijk was voor onder meer de doorbloeding van mijn lichaam, de rek op mijn spieren en de druk op mijn botten. Dus ik gaf me over en vertrouwde erop dat zij er meer verstand van had dan ik.

 

De afgelopen jaren probeerden mijn revalidatiearts en mijn fysiotherapeut me ervan te overtuigen dat het een goed idee was mijn benen ‘s nachts te spalken. Geen kant zou ik dan op kunnen in bed. Die lui waren zeker niet goed bij hun hoofd met hun sadomasochistische voorstellen. Ik ging me niet laten vastketenen in bed. En toen brak ik mijn been afgelopen zomer. Zes weken lang zat mijn hele rechterbeen in het gips. Ik had noodgedwongen een gipsspalk. Tot mijn grote verbazing was het spasme van mijn rechterbeen weg toen het gips eraf ging. Ik begreep het nut van een spalk.

 

Nu draag ik ‘s avonds in bed twee spalken om mijn benen. Eerst alleen een uurtje en geleidelijk steeds langer. Op termijn zelfs hele nachten. Voorzichtig moet mijn huid nu wennen aan de druk van de spalken. En mijn gemoed moet er misschien nog wel meer aan wennen. Alles voor de goede zaak. Een mijlpaal onderweg naar weer staan en lopen.