Lees ook:
In de wieg en op je sterfbed
blog
16 mei 2018
Mijn lenzen kreeg ik niet uit, omdat mijn romp steeds dubbel klapte. Ik viel in de douche, omdat mijn bovenlijf het begaf bij het pakken van mijn scheermes. Lopen achter mijn rollator lukte niet, doordat ik mijn romp niet rechtop kon houden. Zelfs strompelen achter mijn loophulp was onmogelijk. Ik raakte geblesseerd door basale rompoefeningen met fysiotherapie. Oefeningen zo licht dat het niet mogelijk is er overbelast door te raken. Voor mij dus wel. Opeens zit ik nu hele dagen in mijn rolstoel.
Zelfstandig douchen ging al moeizaam, maar werd nu echt onverantwoord. Er zat niks anders op, ik moest de thuiszorg inschakelen. Iedere dag krijg ik nu hulp bij het douchen. Met een badrolstoel rijdt de verpleegkundige mij de badkamer in en zet me onder de douche. Ik was mijn haren, mijn gezicht en mijn billen. Zij kijkt en helpt me waar nodig. Mijn voeten wassen is lastig, net als mijn rug. Als ik het vraag, wast zij die voor me. Ze geeft me alle spullen aan die ik nodig heb. Doucheschuim, scheerschuim, shampoo. Ook droogt ze mijn onderbenen voor me af. Heel precies wrijft ze het water weg tussen mijn tenen.
In de wieg en op je sterfbed noodzakelijk maar verder leek het me mensonterend zo verzorgd te worden. Tot mijn grote verbazing ben ik alleen maar blij en dankbaar dat ik op deze manier geholpen word. Het ontlast me enorm. Het douchen is een veel minder grote uitputtingsslag. Mijn weinige energie hoef ik er nu niet meer aan te verspillen. Ik kan alles besteden aan het revalideren en dat is waar ik me graag op wil focussen. Alles gebeurt met een reden.