Sylvia Visser

‘Gelukkig ben je mild voor jezelf’, zei een verpleger sarcastisch tegen me. Hij zag dat ik barstte van de pijn iedere keer dat ik op mijn buik gedraaid werd. Na maanden bedrust kon ik mijn benen niet meer strekken door een combinatie van spasme en verkorting van spieren. Geen mens is sterk genoeg om mijn benen te strekken; daarom moet de zwaartekracht het werk doen. Vandaar dat ik in buiklig ga.

 

 

Twee keer per dag word ik nu al maandenlang op mijn buik gedraaid. In het begin steunde ik op mijn knieën en schouders. Mijn kont stak omhoog in de lucht. Mijn FWB zag mogelijkheden toen ik hem de foto toonde. Geleidelijk werd het enorm dikke hoofdkussen onder mijn heupen vervangen door een kleiner kussen. Inmiddels is er zelfs geen kussen meer nodig en met gewichten om mijn enkels lukt het mijn benen vrijwel helemaal gestrekt te krijgen.

 

 

Waarom ik mezelf dit aandoe? Een vorm van masochisme is het zeker. Ik heb een duidelijk doel voor ogen: ik wil weer kunnen staan en lopen. Zolang ik mijn benen niet kan strekken, zijn staan en lopen uitgesloten. Mijn benen kunnen strekken is een noodzakelijke voorwaarde. Helaas geen voldoende voorwaarde, ik zal bijvoorbeeld ook weer beenspieren moeten krijgen en ik zal mijn benen weer bewust moeten kunnen aansturen. Maar dat is allemaal work in progress.