Sylvia Visser

‘Je kunt beter een trainingsbroek aandoen.’ De verpleging zei dit in alle ernst. Meerdere verpleegkundigen, afzonderlijk van elkaar. Een trainingsbroek is namelijk veel makkelijker voor ze om aan te doen bij me dan elegante jurkjes, rokjes en panty’s. Verbolgen reageerde ik: ‘Ja, een vuilniszak is nog makkelijker.’ Alsof het uiterlijk er opeens niet meer toe doet als je ziek bent.

 

 

Toen ik nog op de basisschool zat, kreeg mijn moeder van de juffrouw complimenten dat haar dochters er altijd zo netjes verzorgd uitzagen. En dat terwijl mijn moeder er alleen voor stond met drie opgroeiende meisjes. Mijn moeder vond dat geen excuus om zichzelf of haar kinderen te laten verslonzen. Dat voorbeeld wil ik volgen zoveel als ik kan. Helaas heb ik de laatste jaren wel afscheid moeten nemen van mijn hoge hakken. Ik draag nu orthopedische schoenen, niet echt het toonbeeld van elegantie. Maar ik draag ze met stijl, onder mijn jurken, rokken en stay-ups.

 

 

Tegenwoordig verstop ik daaronder nog iets veel onvrouwelijkers. Mijn piemeltje. Omdat het mij niet lukt op tijd bij de wc te komen, heb ik een katheter. Continu natte kleren zijn immers nog minder verleidelijk. Maar omdat het oog ook wat wil, heb ik de urinezak laten verwijderen. Ik sluit hem alleen maar aan als ik aandrang heb en zet dan een kraantje open. Daardoor draag ik onder mijn slipje nu een piemeltje. Ik ben rechtsdragend. Ik krijg visioenen van als ik ooit weer met een man het bed deel, met mijn piemeltje.