Sylvia Visser

‘Jawel, dat doe ik echt’, beloofde ik. Geen idee waarom. Ik was zestien en had een bijbaantje in de slagerij van de Nettorama. Ik vond het vreselijk en nam dus al na vier weken ontslag. Ik ging weer in een kledingzaak werken, dat paste beter bij mij. Een collega van de slagerij die ontslag nam na een dienstverband van vele jaren, trakteerde iedereen op gebak. Kennelijk was dat gebruikelijk. Ik wilde dus ook trakteren, maar ik had geen tijd gehad om gebak te halen op mijn laatste dag. Ik beloofde dat ik het later nog een keer zou komen brengen, maar dat deed ik nooit.

 

Op mijn achttiende deed ik rijexamen. Ik was dolblij dat ik slaagde; dat moest ik vieren. Ik beloofde mijn rijinstructeur een Bossche bol te komen brengen om hem te bedanken, maar ook dat deed ik nooit. Op mijn negentiende ging ik een paar maanden werken op een binnenvaartcruiseschip in Oost-Duitsland, Tsjechië en Polen. Aangezien Facebook en Whatsapp toen nog niet bestonden, beloofde ik mijn familie en vrienden papieren kaarten te sturen. Op het schip kocht ik zelfs kaarten en postzegels en schreef de kaarten. Ergens moet ik ze nog wel hebben liggen, ik stuurde de kaarten nooit op. De intentie was er wel, maar alweer kwam ik mijn belofte niet na. Zo’n 25 jaar later voel ik me nog steeds een beetje bezwaard over de niet nagekomen beloftes. Belofte maakt schuld.

 

Nou zijn dit niet de ernstigste beloftes om niet na te komen, maar toch vind ik het niet netjes van mezelf. Een vrouw, een vrouw, een woord, een woord, zou ik willen zeggen. Dat kan ik sinds mijn scheiding echter niet meer met ontvochtigde ogen beweren. Een vrouw, een vrouw.