Lees ook:
Eerlijk zullen we alles delen
blog
28 november 2018
Dozen vol met lekkers. Chocolade sinten en pieten, kikkers, muizen, fondant, mijn hele naam in chocolade letters. Alleen mijn voornaam, mijn achternaam had ik ook best gelust. De pure en witte chocolade vond ik het lekkerst, maar de melkchocolade at ik uiteindelijk ook wel op.
Wanneer ik op 6 december bij mijn vader kwam, stond de hele bank vol met snoepgoed. Eerlijk verdeeld in drieën. Mijn zusjes en ik kregen exact even veel. Anders hadden we ruzie gekregen. Al was het veel te veel om ineens op te eten. Het ging om het principe. Mijn zusjes mochten niet meer krijgen dan ik. En zij vonden dat ik recht had op geen chocolade centje meer dan zij, ook al was ik de oudste en had ik dus de meeste rechten. Vond ik althans. Na sinterklaas ging al het snoepgoed in een grote doos. Drie grote dozen wel te verstaan. Het was niet denkbaar dat mijn zusjes en ik een doos deelden. Iedere dag mochten we wat snoepgoed mee naar school nemen. Tot eind januari spiegelden we in de klas met sinterklaassnoep.
Mijn vader kreeg zelf als kind ook zo’n grote hoeveelheid snoepgoed. Bij mijn oma, de grootste snoepkont van de familie, lag de bank eveneens vol met lekkers. Geen appeltjes van oranje, maar grote hoeveelheden taaitaai, suikergoed en marsepein. Die mooie herinnering wilde mijn vader graag doorgeven aan zijn kinderen. Op mijn beurt deel ik de herinnering nu met mijn lezers. Jammer alleen dat jullie er slechts virtueel van mee kunnen smullen. Ik had mijn snoep trouwens toch niet met jullie gedeeld.