Sylvia Visser

Te midden van stapels zakdoeken, potten vitamine C en dozen paracetamol zwelg ik in zelfmedelijden met een dekentje op de bank en mijn laptop op schoot. En ik maar denken dat het alleen mannen zijn die daar last van hebben. Al een paar dagen is ‘griep’ alles wat ik voel en denk, dus waar anders kan ik nu over schrijven? Ik snotter en ik heb het koud, terwijl mijn voorhoofd en wangen roodgloeiend zijn.
                De Zuid-Italiaanse eigenaars van mijn huisje vertroetelen me met vers geplukte sinaasappels en zelf gemaakte soep. Lang geleden dat ik zo verwend ben, op deze manier ga ik er nog van genieten om ziek te zijn. Alsof mijn moeder zich over me ontfermt als klein kind. Heerlijk vond ik het toen om dagenlang met mijn dekbed op de bank televisie te kijken. Natuurlijk niet als ik echt doodziek was, maar gewoon net te beroerd om naar school te gaan. Of in ieder geval dat mijn moeder dat geloofde, wat zelden voorkwam.
                Heerlijk was het vroeger ook, omdat ik dan mijn enige huishoudelijke taak, afwassen, niet hoefde uit te voeren. Dat ging gepaard met veel commentaar van mijn zusjes, wat het voor mij dubbel zo leuk maakte. Mijn zusjes gilden dat het niet hun beurt was. Ik kon best wel afwassen, vonden mijn zusjes, ik stelde me maar aan. Wanneer mijn moeder dat kwam verifiëren, keek ik natuurlijk alsof ik op sterven na dood was. Nee, mijn moeder wist het zeker, ik kon echt niet afwassen. Als mijn moeder even weg was, grijnsde ik als Cheshire Cat naar mijn zusjes waarna ze door het lint gingen. Gealarmeerd door het kabaal riep mijn moeder mijn zusjes zeer terecht tot de orde. Ze moesten mij met rust laten, ik was tenslotte doodziek.