Sylvia Visser

‘Mag dat tegenwoordig ook al door een vrouw?’ Mijn oma lag op haar sterfbed, maar dat kon ze nog wel vragen. Haar verbazing was groot. De mevrouw van de kerk zei dat het inderdaad ook door een vrouw mocht. Ook wij als familie waren verbaasd. De katholieke kerk was vooruitstrevender dan wij dachten. Maar goed, die mevrouw zou het wel weten. Ze had een kerkelijke uitdossing bij zich en ze deelde de communie uit. Wij wisten niet beter en hadden wel iets anders om ons druk over te maken. Met de hele familie samen afscheid nemen van mijn oma was belangrijker.

 

Ook mijn vader ontving het sacrament van de zieken toen hij niet lang meer te leven had. De pastoor zalfde mijn vader en reikte het lichaam van Christus uit. `Amen’ kon mijn vader niet meer zeggen, maar zijn dankbare glimlach zei genoeg. Ook mijn zusjes en ik namen de hostie in ontvangst. Luid gelach klonk toen mijn zusje ‘dankjewel’ zei in plaats van ‘amen’; het was even geleden dat ze in de kerk was geweest. Mijn dank is groot voor de lach op dit beladen moment. Een kennis uit de kerk vroeg mij onlangs of ook ik het sacrament van de zieken wilde ontvangen. Tegenwoordig is dat niet alleen meer voor stervenden, maar voor iedereen die ziek is.

 

Zondag kwam de kapelaan bij mij op bezoek in het zorghotel. Ik vond het fijn dat hij er was, ik heb momenteel heel hard steun nodig. Hij legde me uit dat alleen een priester en dus alleen een man, het sacrament van de zieken mag uitvoeren. Gelukkig is Onze Lieve Heer vergevingsgezind. Petrus heeft mijn oma de hemelpoort vast binnengelaten destijds. De kapelaan zalfde me zondag, reikte mij de communie uit en we baden samen. Ik bid om kracht om mijn ziekte  te dragen en heel stiekem hoop ik dat ik beter word.