Sylvia Visser

In rep en roer appte ik mijn vrienden en kennissen van toen. Waarom gebeurt dit? Het kan niet, mag niet. Wie dit bedacht heeft… Het café waar ik in mijn studententijd werkte, verhuist naar een andere locatie in de stad! Weg goede oude tijd, weg mooie herinneringen. In een klap neergesabeld.
                De kroegen, de restaurantjes en natuurlijk het personeel: alles in Groningen moet blijven zoals het was. Ook al woon ik er zeker tien jaar niet meer en kom ik er vrijwel nooit meer. Dat is geen reden voor de stad om zich aan te passen aan de huidige tijd. Voor een paar gulden wil ik een daghap kunnen eten in het café waar ik werkte en voor een gulden vijftig een biertje drinken tijdens het daalderuur. En dat moet dan ook geserveerd worden door het personeel van toen. Misschien niet meer zo vitaal als destijds, maar ongetwijfeld nog net zo gezellig.
                Maar ja, niets blijft zoals het was. Al tijdens mijn studententijd hebben veel mensen de stad verlaten. Aan het eind vond ik het dan ook hoog tijd om te vertrekken. Met pijn in mijn hart liet ik wel een paar heel goede vriendinnen en leuke huisgenoten achter. Ik krijg nog een brok in mijn keel als ik denk aan hoe ik wegreed met mijn verhuisdozen. Een lege kamer achterlatend, gevuld met herinneringen. Er ging niets boven Groningen.