Sylvia Visser

De walm kwam me tegemoet. Ik besloot mijn haar maar even te wassen. Vroeger had ik nergens last van na een avond stappen. Ook mijn kleren vond ik niet stinken, terwijl ze dat toch zeker gedaan moeten hebben. Alleen ik rook het niet. Ik trok mijn kleren gewoon nog een keer aan en ook mijn haar waste ik niet. Ik rook de rooklucht eenvoudigweg niet. Doordat ik zelf rookte, moeten mijn haar, mijn huid, mijn kleren, mijn huis doordrenkt zijn geweest van de rook.

 

Jüri, een vriendin uit mijn studententijd, gaf een feestje. Als aanleiding bedacht ze allerlei excuses: verjaardagen, nieuwjaarsborrel, housewarming. Het huis zagen de feestgangers echter niet van binnen. Bij haar huis stond een grote tent en er waren heel veel mensen. Mijn vriendin straalde op het feest. Ze straalde zoals ze vroeger deed tijdens het stappen en stappen deden we heel vaak. Feest vieren is waar Jüri goed in is. Samen met haar maakte ik het Groningse, Bossche, Eindhovense, Duitse, Poolse, Tsjechische, Griekse, Spaanse nachtleven onveilig. We waren vroeger altijd samen. We aten en dronken samen, we gingen samen naar college (niet zo vaak), we werkten samen, we stapten samen. Stappen is waar we het allerbeste in waren.

 

Jüri (rechts op de foto) is een van mijn beste vriendinnen. Zo beschouw ik haar nog steeds, ook al zie ik haar nog maar een paar keer per jaar. Bijna 25 jaar kennen we elkaar. Meer dan de helft van ons leven deelden we samen. Vriendjes, nou ja, die deelden we niet. Maar we zagen elkaars mannen komen en gaan. De heren vertrokken vroeg of laat weer, maar onze vriendschap bleef.