Sylvia Visser

Stralend van trots ging mijn moeder met haar eerstgeborene naar de fotograaf; diep beledigd kwam ze thuis. Een man had zo vreselijk moeten lachen om hoe ik daar onder een dekentje lag te poseren met mijn flaporen. En dat terwijl ik mijn moeders allermooiste kind was. Van mijn oom kreeg ik later weleens ‘Flappie’ te horen. Langzaam werd ik me bewust van mijn afwijking. Mijn oren weken af van de gemiddelde oren en van mijn hoofd.

 

Aan het eind van de basisschool en aan het begin van de middelbare school werd ik gepest. Ik werd steeds onzekerder en daar kon ik geen flaporen bij gebruiken. Niet dat ik er ooit mee gepest was door andere leerlingen, het zou wel kunnen gebeuren. Ik wilde alles uitsluiten waarmee ik gepest kon worden. Alsof dat mogelijk was. Ik ging naar de dokter en zei dat ik mijn oren naar achter wilde laten zetten. Na de operatie kreeg ik een tulband van wit verband om mijn oren. Mijn mede-leerlingen registreerden het en plaatsten er opmerkingen over, maar niemand pestte me ermee. Zo erg was het kennelijk niet afwijkend te zijn.

 

Op 2 mei was het 77 jaar geleden dat mijn opa en oma van moederskant trouwden. Op hun trouwfoto zag ik opeens van wie ik mijn flaporen had geërfd. Vol trots deel ik nu mijn flaporen. Van de operatie heb ik geen spijt aangezien het goed is gegaan, maar aan iedere operatie kleven risico’s. En zelfvertrouwen kun je niet afdwingen met plastische chirurgie.