Sylvia Visser

Thea Beckman, Evert Hartman, Jan Terlouw, ik verslond ze. Dikke stapels nam ik mee uit de bibliotheek. Voor school, onder schooltijd, ’s middags thuis, ’s avonds in bed. Ik las de hele dag door. Net zolang tot ik mijn ogen niet meer open kon houden. Of totdat mijn moeder eiste dat ik mijn boek weglegde tijdens het eten. Thea, Evert en Jan namen me mee naar de kinderkruistochten, in het hoofd van helderziende kinderen en op reis naar Siberië. Ik liet me opslurpen door de verhalen. De kracht van de schrijver? Mijn verbeeldingskracht? Of de kracht van een kind je volledig te focussen op één ding?
                Tegenwoordig kan ik me niet meer zo totaal overgeven. Ik word afgeleid door van alles in mijn hoofd. Ik moet nog boodschappen doen, mijn vriendin bellen, de hond uitlaten, eten koken. Wanneer ik dat eindelijk allemaal geparkeerd heb en rustig met een kop thee op de bank zit, pingt mijn mobiel dat ik een nieuw bericht heb. En als ik mijn telefoon toch in mijn handen heb, kan ik meteen wel even kijken of ik nog nieuwe likes heb op Facebook of Instagram. Het draait in dit leven immers om de vind-ik-leuks die je krijgt. Dus weg concentratie.
                De meeste alerts heb ik uitgezet op mijn telefoon. Ik wil niet door ieder bericht in de social media geroepen worden. Maar om het geluid van Whatsapp te muten gaat me erg ver. Alhoewel ik het soms wel doe met een groepsapp die elke minuut drie keer piept. Ik wil het lijntje via Whatsapp met de echte wereld niet verbreken, maar ik verlang ook naar de rust helemaal op te kunnen gaan in een boek. Misschien helpt het als ik ‘Kruistocht in spijkerbroek’, ‘Het onzichtbare licht’ of ‘Pjotr’ eens herlees. Geef mij de focus van een kind.