Sylvia Visser

‘Gebruik jij een hulpmiddel?’, vroeg een man.

Wat een impertinente vraag, dacht ik nog.

‘Je maakt wel erg ongebruikelijke woorden en dat vind ik dus verdacht.’

Persoonlijk vind ik onbekende mannen die mij uitnodigen voor Wordfeud verdacht, maar aangezien ik niks beters te doen heb, speel ik mee met alle spelletjes. Ik legde de man uit dat ‘mexen’ een dobbelspel is dat ik in mijn puberteit weleens speelde en dat ik toevallig de letters voor ‘tarren’ had, dat qua fonologie en morfologie best een Nederlands woord zou kunnen zijn. Wordfeud keurde het inderdaad goed. Niks verdachts aan leek mij. Ik vertelde de man dat ik zijn verdachtmakingen vervelend vond.

Hij schreef: ‘Nou nou, dan stop je er toch mee! Mooi geknipt en geplakt je verhaal. Heel veel succes met je bedrog!’

Hij beëindigde het spel en liet mij met rollende ogen achter.

 

Mijn zusje kon vroeger ook niet tegen haar verlies. Ik won meestal met spelletjes en zij gooide uit frustratie het hele bord door elkaar. Ik lachen om de winst en mijn moeder woedend om de speelstukken die onder de tafel, de bank en het dressoir verdwenen. Mijn zusje gilde en huilde krokodillentranen. Bij ons thuis was het heel gezellig als we een gezelschapsspel speelden. Mijn andere zusje wilde alleen maar computerspelletjes met mij spelen. Mario Bros, daar was zij namelijk veel beter in dan ik. Verslaafd raakte ik eraan. ‘Thank you Mario, but our princess is in another castle.’ De Mario-geluidjes zitten nu nog in mijn hoofd. Uiteindelijk speelde ook ik Mario helemaal uit zonder problemen. Opgeven en je verlies accepteren was bij ons thuis geen optie.

 

Soms moet je echter je verlies nemen. Dus ik accepteerde dat ik maandenlang in bed moest liggen om de wond op mijn stuit te laten genezen. Weg vrijheid, weg conditie, weg spierkracht. Nu is de wond bijna geheeld en mag ik langzaam weer gaan opbouwen. Weer in de rolstoel, weer douchen, weer zelf mijn poes verzorgen. Straks heb ik geen tijd meer voor spelletjes.