Sylvia Visser

I go walking to the sun

Whenever I go wrong

 

Een vriend en studiegenoot speelde gitaar en zong. Met de hele vriendengroep dronken we bier op mijn kamer en zongen mee. We zaten op het bed, op kratjes bier, op de grond. Het leven was vurrukkuluk. We studeerden samen Nederlands, maar we waren beter in samen bier drinken. Een hechte vriendengroep vormden wij, dit moesten we samen vieren. Samen herinneringen maken.

 

We besloten samen een weekend weg te gaan. Naar de zon, naar de zee. Een weekend Zandvoort werd het. We bespraken hoe we het zouden organiseren. Drie bungalowhuisjes hadden we nodig. Bier en eten zouden we daar halen. Met de trein zouden we er samen heen reizen vanuit Groningen, dat was gelukkig gratis met onze OV. Ik zou het geld regelen. We rekenden uit hoeveel we nodig hadden en iedereen zou het geld overmaken aan mij. Opeens stonden op mijn rekening honderden guldens, met guldens betaalden we toen nog. Ik financierde de kroegrekening van mijn wilde nachtleven ermee. En daar kwam de dag dat ik de rekening voor Zandvoort moest betalen.

 

Ik schaamde me rot, ik had alles opgezopen. Dit ging ik niet aan de anderen vertellen, dit zou ik zelf oplossen. Maar hoe? Ik had nog nooit schulden gehad. Ik ging naar de Postbank en regelde dat ik duizend gulden rood kon staan. Het probleem van Zandvoort was opgelost, maar vanaf toen had ik een schuld en betaalde nog een vette rente ook. De geldlessen die mbo’ers nu gaan krijgen, had ik in die tijd ook best kunnen gebruiken. Zeer geslaagd was het weekend Zandvoort wel vol vrienden, sigaretten en bier.

 

Before my head explodes