Sylvia Visser

Het is pas Kerstmis als Mariah Carey op de radio is. Waarom hoor ik die muziek nu al? Het is nog lang geen kerst. Het is niet eens Sinterklaas geweest. Zolang de sint in het land is, wil ik geen kerstklokken horen. Geen ‘Last Christmas’, ‘White Christmas’ of ‘I’ll be home for Christmas’. Voorlopig ben ik namelijk niet thuis voor Kerstmis maar voor Sinterklaas.
               In deze tijd droom ik niet van vorige, witte of komende kersten, maar denk ik terug aan gezellige sinterklaasavonden. Aan pepernoten, banketletters en suikergoed. Gespannen wachten op de sint en zijn pieten. Mooie liedjes zingen terwijl de beste man in geen velden of wegen te bekennen is. Braaf moet je natuurlijk wezen, want er zijn luisterpieten die je continu in de gaten houden. Ze vertellen alles door aan de sint. Een beetje zenuwachtig word je daar wel van. Dus deed ik altijd erg mijn best en zong over de maan schijnend door de bomen, over Zwarte Piet die uit fietsen ging en over de deur waaraan geklopt werd. Heel ambitieus was ik en zong met mijn zusjes om het hardst. Drie schattige, blonde meisjes zingend om het fraaist.
               Onheus voelde ik mij dan ook bejegend toen ik prachtig ‘Zie ginds komt de stoomboot’ zong. Mijn ouders barstten keihard in lachen uit. Daar sta je dan. Een jeugdtrauma voor het leven. Psychisch mishandeld. Ik begreep niks van de reactie van mijn vader en moeder. Ik had zo hard geoefend. Zelfs nu weet ik nog precies hoe het liedje ging. ‘Hoe huppelt zijn paardje? Het dekt op en neer!’