Sylvia Visser

‘Zij weet onze namen niet eens!’, riep een van mijn leerlingen door mijn klas.

Het was niet waar. Ik wist de namen wel, maar ik kon ze niet snel genoeg opdiepen uit mijn geheugen rond mijn diagnose ‘MS’. Een naam die je pas na een paar minuten weet, daar heb je niet zoveel aan als je nú de aandacht van een leerling wilt hebben. In diezelfde periode was de naam van een van mijn beste vriendinnen ook weg uit mijn hoofd. Ik wist het gewoon niet meer, terwijl ik al vele jaren bevriend met haar was. Wie het was? Dat doet niet ter zake. Het had iedere willekeurige vriendin van mij kunnen zijn.

 

Tegenwoordig heb ik strategieën ontwikkeld om zo weinig mogelijk last te hebben van mijn geheugenproblemen. In mijn telefoon staan hele lijsten met namen en daarbij wat uiterlijke kenmerken zoals haarkleur en lengte, gerubriceerd naar waar ik de mensen van ken. Dikte laat ik maar achterwege: ik moet er niet aan denken dat iemand een lijstje met ‘gratenpakhuis’ of ‘oliebol’ achter zijn naam vindt. Voordat ik ergens heenga, kijk ik het betreffende lijstje door om mijn geheugen op te frissen. Dit zijn strategieën die ik verwierf door mijn lerarenopleiding. Is mijn onderwijservaring toch weer ergens goed voor. Jarenlang wilde ik niet aan mezelf toegeven dat ik cognitieve problemen had door de MS. Ook niet toen dat bleek uit een neuropsychologisch onderzoek. Ik trok de betrouwbaarheid van de test in twijfel, zoals iedere academicus zou doen.

 

Het heeft een naam waar ik last van heb: brain fog oftewel hersenmist. Soms mist het in mijn hoofd. Onlangs las ik dat hersenmist kan ontstaan door een hoge histaminespiegel. Histamine, het ellendige stofje dat alle allergische reacties veroorzaakt en waar ik zoveel last van heb. Hopelijk komt het moment snel dat ik de histamine met voeding en supplementen onder controle krijg. Hopelijk komt het moment.